فیکسچر خارجی

1. معرفی

از تثبیت خارجی می توان برای دستیابی به 'کنترل آسیب موضعی' برای شکستگی هایی با آسیب شدید بافت نرم و به عنوان درمان قطعی برای بسیاری از شکستگی ها استفاده کرد. عفونت استخوان یک نشانه اصلی برای استفاده از تثبیت خارجی است. تثبیت خارجی همچنین می تواند برای اصلاح ناهنجاری و کنترل استخوان استفاده شود.

2. چرا استفاده کنید تثبیت خارجی 

2.1 مزایای تثبیت خارجی

- اختلال کمی در جریان خون به استخوان.

- تأثیر کم بر پوشش بافت نرم.

- می توان به سرعت در شرایط اضطراری استفاده کرد.

- تثبیت شکستگی های باز و آلوده.

- امکان توزیع مجدد و ثابت پایدار شکستگی ها بدون جراحی را فراهم می کند.

- حضور بدن کمتر خارجی در صورت عفونت.

- به تجربه و مهارت جراحی کمتری نسبت به کاهش برش استاندارد و تثبیت داخلی (ORIF) نیاز دارد.

- کنترل استخوان و اصلاح تغییر شکل می تواند انجام شود.

2.2 نشانه هایی برای تثبیت خارجی

2.2.1 شکستگی های باز

مهاربندی تثبیت خارجی یکی از روشهای بیحرکتی موقت یا قطعی شکستگی های باز است و به ویژه در حضور صدمات شدید بافت نرم نشان داده شده است. بریس های تثبیت خارجی برای شکستگی هایی با خطر زیاد عفونت ، مانند حضور تأخیر در کلینیک و/یا آلودگی زخم مفید هستند. تثبیت خارجی مدتهاست که یک روش بسیار مفید برای چنین صدماتی بوده است و هنوز هم استاندارد طلا در نظر گرفته می شود.

2.2.2 شکستگی های بسته

نشانه های استفاده از تثبیت خارجی به شکستگی های بسته ، بیحرکتی موقت بیماران مبتلا به پلی تروما شدید و احتراق شدید بافت نرم یا صدمات ناچیز است. در این موارد ، بیحرکتی موقت با استفاده از یک فیکسور خارجی می تواند به دور از ناحیه آسیب ، ترجیحا به دور از ناحیه جراحی احتمالی انجام شود ، تا ضمن حفظ تراز اندام ، آسیب بافت نرم را درمان کند.

2.2.3 مصدومیت چندگانه

در هنگام انجام عمل جراحی کنترل آسیب در بیماران مبتلا به جراحات متعدد ، باید یک روش فریم تثبیت خارجی در نظر گرفته شود. مزایای اصلی تثبیت خارجی تثبیت نسبی سریع شکستگی ، کمک به تسکین درد ، کاهش خونریزی و کاهش سندرم پاسخ التهابی سیستمیک برای سهولت در مراقبت است.

2.2.4 شکستگی های داخل مفصلی

مهاربندی تثبیت خارجی معمولاً یک اقدام موقت است که از پوشش بافت نرم شکننده در شکستگی های ناپایدار یا شکستگی های درون مفصلی پیچیده محافظت می کند. همچنین گزینه ای برای جابجایی های مشترک یا تعمیرات رباط است که در آن تثبیت داخلی قطعی یک مرحله ای امکان پذیر نیست. تمام مفاصل اصلی را می توان از این طریق پلید ، اما معمولاً مچ دست ، زانو و مچ پا.

2.2.5 نقص استخوان یا بافت نرم

در بیمارانی که دارای بافت نرم و نقص استخوانی هستند ، می توان از فریم های تثبیت خارجی برای کوتاه کردن اندام در یک مرحله استفاده کرد و سپس طول اندام را با استئوژنز حواس پرتی در مرحله دوم بازگرداند.

2.2.6 قاب تثبیت خارجی که به عنوان ابزاری برای تنظیم مجدد غیرمستقیم استفاده می شود

پس از کاهش شکستگی ، هنگامی که صفحه تثبیت داخلی یا ناخن داخل عضلانی قرار می گیرد ، می توان با قفل کردن فیکسچر خارجی ، موقعیت شکستگی را حفظ کرد. بعضی اوقات می توان یک فیکسچر خارجی را برای یک دوره زمانی حفظ کرد تا در صورت تثبیت داخلی به اندازه کافی قوی نباشد. نشان داده شده است که فیکسرهای خارجی یا حواس پرتی های استخوان ران نقش مهمی را در هنگام قرار دادن ناخن داخل بدن تیبیال دارند. یک پین Schnee به قسمت پشتی نقطه ورود ناخن داخل عضلانی تیبیال پروگزیمال و به استخوان پاشنه می خورد که با یک میله بلند وصل شده است. این کشش متعادل موضعی را فراهم می کند و همچنین طول ، چرخش و محور شکستگی را قبل از قرار دادن ناخن داخل عضلانی در حالت زانو خمیده یا طولانی تنظیم می کند.

قرار دادن ناخن داخل عضلانی تیبیال با انقباض براکت تثبیت خارجی

3. برنامه های کاربردی بریس تثبیت خارجی

3.1 جنبه های بیومکانیکی

حداقل 2 پین در هر بلوک عمده شکستگی را از طریق منطقه ایمنی آناتومیک قرار دهید ، با پین های تا حد امکان فاصله دارند. اگر شرایط بافت نرم اجازه می دهد ، پین های تثبیت شده باید تا حد امکان به انتهای شکستگی قرار گیرند ، اما نباید به هماتوم انتهای شکستگی یا در ناحیه انزجای پوست نفوذ کنند. در صورت برنامه ریزی گسترده داخلی ، پین های تثبیت شده باید از برش های جراحی احتمالی و دسترسی جراحی (منطقه جراحی) جلوگیری کنند. میله های اتصال باید تا حد امکان نزدیک به استخوان قرار بگیرند تا ثبات افزایش یابد. ثبات فیکسچر خارجی به عوامل زیر بستگی دارد.

- فاصله پین ​​های تثبیت شده از انتهای شکستگی: هرچه نزدیک تر باشد.

- فاصله پین ​​های تثبیت شده در هر بلوک شکستگی: هرچه قوی تر باشد.

- فاصله میله های اتصال طولی از استخوان: هرچه نزدیک تر باشد.

- تعداد میله های اتصال: دو از یک قوی تر هستند.

- پیکربندی قاب تثبیت خارجی (از پایین ترین تا بالاترین استحکام): یک هواپیما/A-شکل/biplane.

- قاب تثبیت خارجی همراه با تثبیت داخلی محدود (پیچ های تنشی): به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد زیرا ترکیبی از تثبیت الاستیک و قوی فقط موقتی است.

- قطر پیچ های Schanz یا پین های Schnee: 6 میلی متر دو برابر قدرت خمشی 5 میلی متر است.

الف قاب تثبیت خارجی تک یک طرفه یک طرفه. فاصله پین ​​از انتهای شکستگی (x).

نزدیک تر ، پایدار تر. فاصله پین ​​های مختلف از بلوک اصلی شکستگی (Y): هر چه دورتر از پایدار باشد.

هرچه دورتر ، پایدار تر باشد. فاصله میله های اتصال طولی از استخوان (z): هرچه نزدیکتر باشد ، هرچه نزدیکتر باشد.

ب. ترکیب یک طرفه ، uniplanar ، 3-Rod Fixtator یک ساختار مفید برای طیف گسترده ای از برنامه ها ، از جمله تغییر مکان مجدد است.

مدل برای طیف گسترده ای از برنامه ها ، از جمله تکنیک های تنظیم مجدد.

ج. یک قاب تثبیت خارجی یک طرفه یک طرفه.

د. پیکربندی یک طرفه دو طرفه (▲ پیکربندی).

ه. پیکربندی دو طرفه با پین های تثبیت کننده نفوذ. اکنون به ندرت استفاده می شود.

تثبیت خارجی ناپایدار روند بهبودی شکستگی را به تأخیر می اندازد ، اما یک قاب تثبیت خارجی بیش از حد سفت و سخت نیز انجام می شود.

گاهی اوقات لازم است دینامانه ثابت سازی پایدار و افزایش بار با تحمل وزن جزئی یا کامل و/یا تغییر پیکربندی قاب تثبیت خارجی.

3.2 تکنیک قرار دادن سوزن ثابت

- خود را با آناتومی آشنا کنید تا از آسیب به اعصاب ، رگ های خونی و تاندون ها جلوگیری کنید.

- اجازه ندهید که پین ​​یا پیچ های تثبیت شده وارد مفصل شوند.

- از انتهای شکستگی و هماتوم خودداری کنید.

- از مناطقی از کاهش پوست یا احتراق خودداری کنید.

- برای جلوگیری از آسیب حرارتی (منجر به نکروز حلقه) ، قشر استخوان را قبل از آن بکشید.

- پین های تثبیت شده باید از طول مناسب برای ساخت یک قاب مناسب باشند.

3.2.1 ستون فقرات

هرچه دریل یا پین تثبیت واضح تر باشد ، گرمای کمتری نیز تولید می شود. هرچه پیچ سریعتر باشد ، درجه حرارت بیشتر می شود. آسیب حرارتی به استخوان یک نگرانی جدی است زیرا این امر می تواند منجر به تشکیل استخوان مرده حلقه شده شود که به نوبه خود می تواند باعث شل شدن زودرس و/یا عفونت شود. پین های تثبیت شده به درستی قرار داده شده باید در هر دو قشر خوب داشته باشند ، در حالی که نوک نباید خیلی زیاد نفوذ کند.

3.2.2 دیافیز

در اپیفیز ، تولید گرما مشکلی ندارد. ممکن است استفاده از پیچ های خود حفر در این مرحله ایمن تر باشد ، زیرا به راحتی می توانید سوراخ های از پیش حفر شده را هنگام پیچ در پیچ ها از دست دهید. از نفوذ پین تثبیت به مفصل جلوگیری می شود زیرا خطر ابتلا به عفونت دستگاه سوزنی به داخل مفصل وجود دارد.

3.2.3 مناطق ایمنی

برای جلوگیری از آسیب به اعصاب ، رگ های خونی ، تاندون ها و ماهیچه ها ، جراح باید با آناتومی اندام در تمام مقاطع آشنا باشد و از منطقه ایمنی برای قرار دادن پین های تثبیت شده استفاده کند.

شکل 3.3.3-2 منطقه امن برای قرار دادن پین تثبیت خارجی.

یک استخوان ران

شکل 3.3.3-2 (ادامه)

B استخوان درشت نی

شکل 3.3.3-2 (ادامه)

c humerus ، نمای خلفی.

هنگامی که در یک صفحه واحد استفاده می شود ، لازم نیست پیچ Schanz را به داخل تاج تیبیال قدامی منتقل کنید. تاج تیبیال قدامی دارای استخوان قشر ضخیم است و حفاری باعث ایجاد گرمای بیش از حد می شود که ممکن است باعث پوکی استخوان ثانویه شود. در استخوان درشت نی دیستال ، خطر آسیب دیدگی تاندون تیبیالیس قدامی و عضلات دیجیتوروم اکستنسور وجود دارد.

4. مؤلفه ها

4.1 سیستم لوله راد

پیچ های 4.1.1 Schanz 

پیچ های Schanz پین های تثبیت شده تا حدی نخ هستند. آنها در قطرهای مختلف ، طول (طول میله ، طول نخ) و نکات مختلف در دسترس هستند. نوک پیچ استاندارد Schanz یک نوک تروکار شکل است (شکل 3.3.3-3A) و معمولاً به پیش حفر نیاز دارد.

شکل 3.3.3-3 پیچ Schanz.

یک نوک پین سوکت استاندارد.

b نوک خود حفاری.

پین های خود حفاری و خود ضربه زدن دارای نوک تیز خاصی هستند که می توانند همزمان با پیچ زدن ، موضوعات را حفر و برش دهند. آنها برای استفاده در متافیز طراحی شده اند (شکل 333-3B).

پیچ های Schanz در فولاد ، تیتانیوم یا هیدروکسی آپاتیت در دسترس هستند. پین های روکش شده با هیدروکسی آپاتیت می توانند در استخوان به خوبی دست یابند و امکان ابتلا به استخوان زودرس را فراهم می کنند و از شل شدن جلوگیری می کنند. این نوع پین برای بیمارانی که فیکسچرهای خارجی دارند برای مدت طولانی مناسب است.

4.1.2 پین های اشتاینر

پین های اشتاینر معمولاً به عنوان پین های تثبیت شده که به استخوان ها نفوذ می کنند استفاده می شود. نکات آنها به شکل آستین های مته است و قبل از درج باید در استخوان قشر مغز از قبل حفر شود.

4.1.3 لوله/میله

بسته به مشخصات لوله ها/میله ها ، 4 مدل مختلف وجود دارد:

• بزرگ: لوله/میله 11 میلی متر ، پیچ های Schanz 4 ~ 6 میلی متر است.

• متوسط: لوله/میله 8 میلی متر ، پیچ های شانز 3 ~ 6 میلی متر است.

• کوچک: لوله/میله 4 میلی متر ، پیچ های شانز 1.8 تا 4 میلی متر.

• مینی: سیستم 2 میلی متر برای انگشتان ، طراحی معمولی ، با گیره چند پین برای رفع سیم های K و 2 میلی متر میله.

ماژول های این سیستم با میله های فیبر کربن از قبل شکل و خمیده تکمیل می شوند. برای سایت های حل دشوار مانند مچ دست ، ماژول های T-Joint نیز موجود هستند.

4.1.4 گیره

از گیره ها برای اتصال لوله/میله و پین های تثبیت شده استفاده می شود. لوله ها/میله ها همچنین می توانند با یک گیره مناسب (لوله لوله) به یکدیگر وصل شوند.

شکل 3.3.3-5 گیره

یک گیره قفل شده برای اتصال پیچ های شانز و لوله ها/میله ها.

B گیره ترکیبی برای اتصال دو میله یا لوله.

C گیره چند پین جهانی.

D گیره لوله لوله برای اتصال دو لوله.

4.2 سیستم های فریم اصلاح خارجی یک طرفه

بلوک شکستگی را می توان با گیره های دو تخته یا گیره های سفارشی کنترل کرد. یک مؤلفه نخ مرکزی می تواند برای حواس پرتی یا فشرده سازی برای طولانی شدن استخوان و/یا حمل و نقل استخوان متصل شود.

سیستم تثبیت خارجی یک طرفه برای حمل و نقل استخوان

4.3 تثبیت خارجی ترکیبی

تثبیت خارجی ترکیبی برای شکستگی های مجاور مفصل استفاده می شود و برای رفع حلقه و یک پیچ شانز معمولی برای دیافیز نیاز به پین ​​کیرچنر کشیده دارد. معمولاً از حلقه دور 3/4 استفاده می شود. فیکسچرهای حلقه ترکیبی در درجه اول برای استخوان درشت نی پروگزیمال و دیستال استفاده می شوند.

بریس تثبیت خارجی ترکیبی برای شکستگی های فلات تیبیال. همچنین می توان از آن برای شکستگی های محیطی استخوان درشتیکی دیستال استفاده کرد. ساختار V شکل ، EDIC های پایداری خوبی را ارائه می دهد

4.4 بریس تثبیت خارجی محیط

مزیت یک سیستم تثبیت خارجی کاملاً محیطی این است که محور تحمل بار و محور ارتوپدی از مرکز سیستم تثبیت خارجی محیطی و همچنین محور طولی استخوان عبور می کند. از سیستم فیکسچر خارجی محیطی می توان برای طولانی شدن استخوان ، کنترل استخوان و درمان شکستگی های ساده و پیچیده استفاده کرد.

بریس اصلاح خارجی حلقه تیبیال

عکس بالینی از سیستم تثبیت خارجی حلقه تیبیال

استفاده از این تکنیک اجازه تحمل وزن زودهنگام را می دهد. برای شکستگی های جدید ، ما یک قاب تثبیت خارجی یک طرفه ساده را برای درمان ترجیح می دهیم. دست زدن به استخوان و طولانی شدن نیز می تواند با یک سیستم تثبیت خارجی یک طرفه درمان شود ، اما انجام اصلاحات پیچیده ، پایدار و چند منظوره چند جانبه ، که برای آن یک فیکسرهای خارجی محیطی توصیه می شود ، دشوار است. هنگامی که به عنوان یک تثبیت خارجی مورد استفاده قرار می گیرد ، فیکساتور خارجی محیطی ثبات نسبی را فراهم می کند. هنگامی که سوزن از طریق هواپیماهای مختلف برای تثبیت چندگانه منتقل می شود ، این ساختار درجه بالایی از ثبات را فراهم می کند. استحکام ساختار بسته به پیکربندی تثبیت ، تعداد حلقه های مورد استفاده و نوع پین های مورد استفاده مانند پین های Kirschner یا پیچ های Schanz متفاوت است. بسته به مونتاژ ، شکستگی را می توان جمع یا فشرده سازی کرد و ناهنجاری نیز قابل اصلاح است. فیکسرهای خارجی حلقه معمولاً برای حواس پرتی پوکی استخوان برای اصلاح نقص استخوان ، کوتاه شدن و ناهنجاری ها استفاده می شوند.

4.5 بریس تثبیت خارجی لولا

برای حفظ مجدد اتصالات دررفتگی یا جابجایی شکستگی و اجازه دادن به برخی از حرکت (کنترل شده) برای جلوگیری از سفتی مفصل استفاده می شود. بیشتر برای مفصل آرنج استفاده می شود.

5 قاب ساخت بریس های تثبیت خارجی

5.1 نامگذاری ساختارهای قاب

روش های مختلفی برای طبقه بندی ساختارهای قاب وجود دارد ، که عمدتا بر اساس:

- عملکرد.

- طراحی فریم.

- هواپیمای برنامه.

- توصیف.

5.1.1 قاب های یک جانبه

قاب یک طرفه رایج ترین روش فریم فیکسور خارجی برای درمان شکستگی های دیافیز تازه است. این قاب در یک هواپیما اعمال می شود ، به عنوان مثال ، قبل از عمل یا داخلی به استخوان درشت نی و یا جانبی یا جانبی به استخوان ران. پین های تثبیت شده از یک طرف از طریق پوست قرار می گیرند و به قشر مضاعف نفوذ می کنند. پین باید از مفصل ، خارج از قسمت بازتاب یافته کپسول مفصل قرار گیرد تا از سپسیس مشترک جلوگیری شود. این دو میله در همان صفحه یا در دو هواپیمای مختلف نصب شده و سپس به هم پیوسته اند.

5.1.2 قاب دو جانبه

پین szczecin از یک طرف از طریق پوست عبور می کند ، به قشر دولامینار نفوذ می کند و سپس از طرف مقابل از پوست عبور می شود. قاب های دو طرفه برای درمان قطعی شکستگی ها توصیه نمی شوند ، اما ممکن است برای تثبیت موقت استفاده شود.

5.1.3 قاب های تثبیت خارجی

در روشهای کنترل آسیب به مناطقی که دارای آسیب های شدید بافت نرم یا شکستگی های پیچیده داخل مفصلی و جابجایی شکستگی هستند استفاده می شود.

▲ شکستگی های لگن ، شکستگی های استخوان ران و شکستگی های استخوان درشتیک پروگزیمال با استفاده از پرانتزهای تثبیت کننده خارجی موقت در مفاصل زانو و مچ پا بی حرکت شدند.

ثبات ارائه شده توسط قاب تثبیت خارجی امکان بازیابی بافت نرم و همچنین برای اسکن CT و برنامه ریزی قبل از عمل را فراهم می کند. فریم های یک طرفه بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند ، و باید پین های تثبیت شده در خارج از ناحیه آسیب و عملکرد آینده جراحی قطعی قرار بگیرند.

5.1.4 قاب های فرمت

ایلیزاروف این تکنیک را با یک قاب تثبیت خارجی محیطی معرفی کرد. فریم های تثبیت خارجی لوله ای و فریم های تثبیت خارجی یک طرفه می توانند برای استفاده از این اصل انقباض آهسته استفاده شوند ، با این ضرر که تصحیح هر دو ناهنجاری های زاویه ای و چرخشی نمی تواند به طور همزمان انجام شود ، مگر اینکه طولانی شدن با ناخن داخل عضلانی انجام شود.

5.2 تکنیک های تغییر شکل الگوی

مزیت قاب تثبیت خارجی ترکیبی این است که امکان کاهش ، پل زدن و تثبیت کلیه استخوان های طولانی ، مناطق مجاور مفصل و خود مفصل (ترانسفورماتیک) را فراهم می کند.

قرار دادن پیچ های Schanz می تواند لیبرال باشد و این امکان را برای انتخاب موقعیت بهینه تثبیت آناتومیک برای پیچ های Schanz یا منطقه بهینه تثبیت بسته به نوع شکستگی و آسیب بافت نرم فراهم می کند. کاهش قطعات عمده شکستگی را می توان با استفاده از تکنیک های کاهش اهرم و غیرمستقیم انجام داد ، ضمن حفظ جریان خون به استخوان و بافت های نرم. استفاده از این تکنیک امکان تنظیم مجدد شکستگی را در هر زمان فراهم می کند.

تکنیک کاهش ترکیبی.

شکستگی ساقه تیبیال نوع B.

B برای هر بلوک عمده شکستگی ، 2 پین تثبیت شده در خارج از ناحیه آسیب دیده می شوند.

پین های تثبیت C به میله های اتصال با گیره های جهانی ایمن می شوند و آنها را برای کاهش شکستگی غیرمستقیم 2 دستگیره می کند.

D پس از تغییر مجدد شکستگی ، میله اتصال 3 به 2 میله اتصال اول با یک گیره لوله لوله وصل می شود.

▲ نمایش یک بریس تثبیت خارجی ترکیبی. یک استخوان درشت نی ب استخوان ران c ترانس زانو.

6 برنامه ویژه

6.1 همجوشی مشترک

استفاده ویژه از فیکسرهای خارجی ، تلفیقی اتصالات با فشرده سازی با فیکسچرهای خارجی دو طرفه است. این اصل گهگاه برای همجوشی مفاصل مچ پا ، زانو و آرنج به ویژه در حضور عفونت استفاده می شود.

6.2 عفونت

تثبیت خارجی درمان نهایی برای عفونت حاد یا عدم آلودگی به شکستگی است ، زیرا معمولاً پین های تثبیت می توانند از محل عفونت دور شوند.

6.3 استئوتومی اصلاحی

پوکی استخوان برای تصحیح ناهنجاری ها هنگامی که شرایط بافت نرم ضعیف یا مختل شده است و خطر استفاده از تثبیت داخلی زیاد است ، در این صورت ممکن است براکت های تثبیت خارجی برای تثبیت استفاده شود. نشانه دیگر استئوتومی با استفاده از استخوان همزمان است. این معمولاً نیاز به تصحیح با یک قاب ثابت خارجی است.

6.4 دست زدن به استخوان - استئوژنز حواس پرتی

حواس پرتی استخوان بر اساس اصل ایلیزاروف در حفظ پریوستوز است به طوری که می توان استخوان با دقت جدا شده را به آرامی منحرف کرد (0.5-1 میلی متر در روز) و استخوان جدید در این شکاف شکل می گیرد. سرعت آهسته تر حواس پرتی منجر به بهبودی استخوان می شود ، در حالی که سرعت حواس پرتی سریعتر از تحمل کرنش بافت منجر به تشکیل استخوان نمی شود. زخم های استخوان حمل شده یا پریشان ، مانند شکستگی ها ، همچنین تمام مراحل بلوغ زخم را طی می کنند تا بهبودی استخوانی رخ دهد. 3 نشانه برای استفاده از این تکنیک وجود دارد ، و گاهی اوقات این نشانه ها ممکن است همزیستی باشد:

- طولانی شدن اندام.

- استفاده از استخوان سگمنتال برای درمان نقص استخوان.

- پوکی استخوان اصلاحی.

مناسب ترین فریم های تثبیت برای این منظور ، قاب تثبیت خارجی محیطی (با یا بدون یک قاب تثبیت خارجی نیمه چرخه) و قاب تثبیت خارجی یک طرفه است.

6.5 ترمیم مشترک و حرکت پایدار

یک فیکسور خارجی لولا علاوه بر تعدادی از صدمات پیچیده آرنج ناپایدار ، از جمله جابجایی های مزمن یا حل نشده آرنج به دنبال تغییر مجدد برش و ترمیم رباط است. یک فیکسور خارجی لولا ، تنظیم مجدد آرنج را با بسیج کنترل شده حفظ می کند. حفظ مجدد اولویت اول است. ناپایداری مدیریت دشوارتر از از دست دادن حرکت است. محور باید دقیقاً تحت فلوروسکوپی قرار گیرد. انحرافات جزئی در موقعیت لولا می تواند به طور قابل توجهی بر عملکرد آن تأثیر بگذارد.

▲ قرار دادن یک فیکس کننده خارجی لولا برای آرنج.

7 درمان بعد از عمل

7.1 مراقبت از دستگاه پین

واکنش دستگاه پین ​​به موقعیت و پایداری پین تثبیت ، درمان بعد از عمل تیم پرستاری و بیمار بستگی دارد. تکنیک کاهش ترکیبی سودمندتر است زیرا امکان انتخاب بهترین موقعیت آناتومیکی برای پین تثبیت را با توجه به نوع شکستگی فراهم می کند. بیمارستان باید یک روند مراقبت از دستگاه پین ​​روشن داشته باشد و پرستاران باتجربه باید به بیماران آموزش دهند که خودشان مراقبت از دستگاه PIN را انجام دهند. با جلوگیری از آسیب حرارتی و تشکیل هماتوم موضعی در هنگام قرار دادن پین و استفاده از مواد ضد عفونی کننده الکل برای تمیز کردن محل پین در مراقبت های پیگیری و استفاده از پانسمان های فشار بسته ، عفونت و شل شدن پین می تواند به میزان قابل توجهی کاهش یابد.

7.2 عفونت دستگاه پین 

مراقبت از دستگاه پین ​​ابتدا باید درج صحیح پین داشته باشد. برای پیچ های شانز معمولی ، معمولاً قبل از حفاری مورد نیاز است و پین به صورت دستی برای کاهش نکروز حرارتی پیچ می شود. تنش نامناسب بافت نرم در اطراف پین باید در حین عمل آزاد شود. مراقبت مناسب از دستگاه پین ​​برای کاهش بروز عوارض دستگاه پین ​​مهم است. با از بین بردن پین شل و مجدداً یک پین در یک مکان دیگر ، عفونت و شل شدن پیچ را می توان حل کرد.

7.3 بسیج

به جز چند مورد خاص (تثبیت پل ، استفاده اضطراری ، تنظیم تنش) ، تحمل وزن جزئی در ابتدای فیکسچر خارجی مجاز است. با پیشرفت بهبودی ، می توان تحمل کامل وزن را به تدریج افزایش داد. نیازی به اضافه کردن دستگاه های دینام سازی اضافی به فیکسچر خارجی نیست. تحمل جزئی یا کامل وزن بهترین و مؤثرترین روش پویایی است.

8 مدت تثبیت خارجی

8.1 تغییر درمان

3 گزینه اصلی درمان وجود دارد:

• از فیکسچر خارجی به عنوان درمان قطعی استفاده کنید تا شکستگی بهبود یابد.

• تبدیل زودهنگام به تثبیت داخلی.

• به درمان غیر جراحی مانند گچ ، ارتز و غیره بروید.

اگر تبدیل به تثبیت داخلی پیش بینی شود ، باید در اسرع وقت (در طی 2 هفته) انجام شود زیرا میزان عوارض به طور قابل توجهی پایین تر از تبدیل دیرهنگام است.

قوانین زیر باید هنگام برنامه ریزی هرگونه عمل جراحی قبل ، حین یا بعد از تثبیت موقت رعایت شود:

• اگر یک کاشت جدید در اطراف محل اصلی تثبیت خارجی قرار داده شده است ، تمام دستگاه های پین باید تمیز باشند. بعضی اوقات این روش در دو مرحله انجام می شود ، با یک مرحله برای تمیز کردن دستگاه پین ​​اصلی و مرحله دوم برای انجام تثبیت قطعی.

• هر سایت پین تراکت قدیمی تر از 10 تا 14 روز به عنوان استعمار در نظر گرفته می شود و باید قبل از تثبیت قطعی ، تمیز و از بین برود.

• اگر در مورد استریل این سایت های دستگاه پین ​​شک و تردید وجود دارد یا دستگاه پین ​​در حال حاضر آلوده شده است ، یک دوره 'استراحت پین' حداقل 10 روز پس از دبریدمان پین دستگاه قبل از قرار دادن کاشت جدید لازم است.

• از آنتی بیوتیک ها باید به صورت پیشگیری با طیف ضد میکروبی استفاده شود که باکتری ها را از عفونت های دستگاه پین ​​قبلی پوشش می دهد.

• پیگیری های نزدیک برای 6 هفته اول پس از تعویض فیکسور داخلی.

اگر شواهدی از مشکل در دستگاه پین ​​وجود دارد ، بهتر است گونه های باکتریایی را شناسایی کنید ، آنتی بیوتیک ها را اعمال کنید ، پین را تغییر داده و دوباره آنرا تغییر دهید و با یک فیکسور خارجی درمان را ادامه دهید. مراقبت از دستگاه PIN برای اطمینان از نتایج بهینه باید بیمار را درگیر کند. اگر فیکسچر خارجی باید در مرحله اواخر با تثبیت داخلی جایگزین شود ، توصیه می شود حداقل 10 روز 'دوره استراحت پین' داشته باشید ، یعنی پس از برداشتن فیکسور خارجی ، ابتدا باید دستگاه پین ​​تمیز و دچار خاموش شود ، و سپس با یک شکاف حل شود تا قبل از تأخیر در جراحی تثبیت داخلی حل شود. در این دوره می توان از آنتی بیوتیک ها به طور مناسب استفاده کرد.

8.2 تثبیت نهایی

تثبیت خارجی اضطراری می تواند به ثبات موقت اندام دست یابد و امکان بهبود بافت نرم را فراهم کند. تا زمانی که شرایط بافت نرم پایدار باشد ، می توان فیکسچر خارجی را با تثبیت داخلی نهایی جایگزین کرد. در حالت ایده آل ، باید ظرف 10 روز با تثبیت داخلی جایگزین شود.

اگر تثبیت خارجی هنوز پایدار باشد و هیچ نشانه ای از عوارض وجود ندارد ، تثبیت جایگزینی لازم نیست. اگر پوشش پوست ضعیف باشد ، یا نگرانی در مورد آسیب شدید بافت نرم وجود دارد و خطر ابتلا به عفونت از کاهش باز زیاد است ، می توان فیکسور خارجی را به عنوان درمان نهایی شکستگی حفظ کرد.

پیشرفت بهبودی شکستگی باید با دقت مشاهده شود و در صورت عدم پیشرفت ، باید سایر درمان ها در نظر گرفته شود.